انديشه و عشق راهى به سوى بهره مندى از قرآن و دعا

دكتر رضا رستمى زاده

چكيده

روح انسان پرتوى از جلوه نورانى خداست. از اين رو، ميل روح به منشأ و كانون هستى، گرايشى طبيعى و فطرى است. انسان به هنگام دعا و نيايش، به درك و پذيرش موقعيت الهى خويش در هستى و خواهش و كشش روح به اتصال و ارتباط با خداى هستى مى رسد. دعا حالت بيدارى و هوشيارى كامل و بينايى تام نسبت به خداست، به گونه اى كه فرد بدون هيچ شك و ترديدى عاشقانه به سوى محبوب رو مى آورد و بر خلاف مواقع ديگر، از محسوسات، شنيدنى ها و ديدنى هاى ديگر غافل است.

قرآن و فهم آن نيز زمينه همدلى، همزبانى و همدردى را مى طلبد و اين زمينه در يك فضاى آكنده از محبت و عشق مى تواند وجود پيدا كند. پس مى توان گفت: زبان قرآن همان زبان عشق است; زيرا قرآن، پيام خداى معشوق به انسان هاى عاشق است. متعالى ترين جلوه هاى قلبى هر انسان نيز در همين اظهار عشق است و بس:

درد عشق تو كمند لطف ماستزير هر يا ربّ تو لبيك ماست.

روى آوردن به قرآن و دعا زمينه ساز پرواز روح و فراخواندن خود به سوى خداست. بازسازى لذت اين لحظات و شيرينى اين ارتقا و احضار دوباره اين موقعيت در ذهن يا قلب با «ذكر رب» صورت مى گيرد.

«ذكرش، دوام اتصال حالت دعاست.» جان كلام آنكه «لقاء رب» را بايد با «ذكر كثير» جاودانه نمود و از اين طريق عزّت، رضايت و آرامش ابدى را دريافت.