ربنا ما خلقت هذا باطلا
بارالها! تو بزرگی و بی نهایت سزاوار ستایشی. قدرت و حکمت بی حد تو بس
عظیم است. با این همه ، انسان ، این جزء ناچیز آفرینش ، آن که با فنا در
آمیخته و نشان مرگ ، این کفاره ی گناه نخوت در پیش گاه تو را بر دوش می
کشد[تا بداند] تو در برابر متفرعنان مقاومت می کنی ، اکنون می خواهد تو
را بستاید. این تو هستی که ما را برانگیختی تا سُرور خود را در ستایش تو
بیابیم. زیرا تو ما را از برای خودت آفریدی و دل بی آرام ما ، مادام که
در تو نیارمیده است ، در تب و تاب است.

  خدایا! به من توفیق دانستن عطا فرما! تا آن که دریابم نخست باید به
درگاه تو استغاثه کنم یا آن که ابتدا تو را بشناسم سپس به تو توسل جویم.
چه کسی می تواند بخواندت ، بی آن که تو را بشناسد؟ آیا تو را نمی ستایند
تا به تو معرفت یابند؟ چگونه می توان به درگاه کسی که به او اعتقاد
نداریم توسل جوییم و یا به آن کس که هیچ کس در حلقه قرب او نیست ، ایمان
آوریم؟ آنان که خدا را می جویند ، او را می ستایند و در حالی که او را می
جویند ، می یابندش و در همان حال که او را می یابند ، می ستایندش.

  و اکنون چگونه توسل جویم به خداوندگار و پروردگارم ، حال آن که توسل
جستن بدون همانا به درون خود خواندن اوست.[؟] آیا در من جایی هست که
خدایم بتواند در آن گام نهد؟ آری! خدایی که آسمان و زمین را آفریده است ،
در من به کجا تواند آمد؟

  ای خداوندگار و ای پروردگار من! آیا ممکن است در من چیزی سزاوار تو
باشد تا تو را در برگیرد؟ آیا آسمان و زمینی که تو آفریدی و در آنها مرا
سرشتی ، تو را در بر دارند؟ آیا تمام آنچه که موجودیت یافته ، تو را در

بر دارد؟ من وجود دارم ، پس چرا بر آنم که در من درآیی ، حال آنکه اگر در
من نبودی ، من نبودم! ... پس خدایا! اگر نمی بودی ، نبودم ؛ من هرگز وجود
نمی داشتم ، یا بهتر است بگویم اگر در تو نمی بودم ، نبودم.

"از چه کسی ، توسط چه کسی و در چه کسی تمامی کائنات وجود دارد؟"